We staan op om 7 uur. Het is stralend weer. We gaan snel naar het restaurant voor het ontbijt.Na het eten nog even langs het strand. Om 9 uur gaan we met de gehuurde auto naar een kennis, Neida, ze woont in Camelote. Drie jaar geleden hebben we leren kennen,sindsdien schrijven we elkaar vele brieven. In mijn laatste brief heb ik haar geschreven dat we weer in Santa Lucia kwamen. De eerste dag in ons hotel , belde ze mij al op.We spraken af dat mijn man en ik vandaag naar haar ,,casa'' zouden komen voor een bezoek. Zodoende gaan we op weg naar Camelote. Na zo'n 20 km te hebben gereden komen we op een kruising. Geen wegwijzer. We rijden door. Er loopt een Cubaan langs de weg. We vragen ,,Camelote'' ?. Hij wijst naar links. Oké. 50 m verder is een afslag naar links. Na nog een paar keer vragen komen we bij Camelote. O, wat zijn de wegen slecht, grote gaten, soms schuurt de auto met de onderkant over het wegdek.. We komen hier ook geen auto's tegen, alleen maar paard en wagens. Hier en daar ,,woningen''.Dan zien we een hele groep mensen voor een huisje staan. We vragen ons al af of daar iets gebeurd is. Maar dan zien we Neida op ons af komen. Ze zwaait, Wat blijkt nu..... We worden opgewacht door de hele familie en alle buurt bewoners. Sommigen blijven wat op afstand.Ja zo vaak zien ze hier ook geen toeristen,en ook al geen auto. 

Maar al snel worden er handen geschud. We voelen ons erg opgelaten met zoveel belangstelling. We hebben pennen en schriften meegebracht voor de kinderen. Wat zijn ze er blij mee. We krijgen er veel dikke zoenen voor terug. Natte zoenen , bange zoenen. Sommige kinderen vegen even met een vingertje over onze blanke huid. Zouden ze denken dat het afgeeft ? Neida neemt ons al snel mee in haar casa, waar ze samen woont met haar vader. Wat armoedig allemaal, een paar oude stoeltjes , een tafeltje en in de hoek staat een bed.Het is wel netjes schoon, kleding hangt op een haakje aan de muur. We praten wat. Neida laat ons de omgeving zien,enkele kinderen volgen ons. Tegen half 1 zijn we terug in haar casa.

We hebben wat cadeautjes voor Neida. Wat is ze er blij mee. Ook voor pa zijn er cadeautjes.

Maar het aller mooiste vind papa de bril. [die hebben ze in Cuba bijna niet , zijn te duur.]

Hij ziet erg slecht. Als hij op zijn stoeltje in huis zit, kan hij de ingang niet onderscheiden, nu past hij enkele van onze meegebrachte brillen op. En dan plotseling begint hij heel hard te lachen.

"  Sí veo la entrada " .Neida zegt 'wat een wonder..' Papa vraagt of hij die bril echt mag houden.. Ja hoor dat mag. 

Nu komen er van alle kanten mensen aanlopen, de ene met gekookte rijst , de ander met zwarte bonen enz , tot fruit,pinda's in suiker, klein flesje rum toe. Iedereen brengt wat te eten. We zijn er erg van onder de indruk. Dat deze mensen, die al bijna niets hebben, zoveel over hebben voor anderen! Als laatste komt er een man met een groot bakblik met daarop een klein gebraden varkentje...Het word ons nu toch wel teveel. Hoe is dit mogelijk ? We schamen er ons gewoon voor. Dit is zo hartverwarmend. Ik krijg er tranen van in de ogen. Neida zegt ons dat dit een teken is van welkom. Die mensen weten allemaal dat we elkaar vaak schrijven.

Dan moeten we aan tafel. Als mijn man en ik aan tafel zitten vragen we ons af of dit eten wel voor ons ,,veilig'' is, in verband met de hygiëne. Maar...... Wat met zoveel liefde word gegeven,

kun je niet weigeren. Niet aan denken... Neida zegt dat we kunnen beginnen. Mijn man vraagt

of haar vader niet hoeft te eten. Neida zegt dat papa niet netjes kan eten. Nou als dat alles is ! Papa moet aan tafel voor dat wij eten. Oké. Papa zit ook. We moeten van alles wat nemen, en het smaakt echt ook verrukkelijk..,,   Papa zit te smullen van een varkenspootje, zijn gehele gezicht zit onder het vet, maar wat geniet hij ! We drinken nog een beetje rum, uit een beker. Neida zit te genieten, en vraagt steeds of het smaakt, en of we wel genoeg hebben gehad. Ja hoor. Na de maaltijd word het overgebleven eten naar buiten gebracht , ik ben benieuw waar ze het laat.  Gelukkig, ik zie dat dat er nog wat familie en buren buiten zitten.... en even later zit de hele buurt er lekker van te smullen. Iedereen geniet ,en wij vooral. Ik help nog met het opruimen en ,,afwassen'' . De grote bak met afwas water ziet er niet erg schoon uit, niet aan denken , gelukkig hebben we dit niet voor de maaltijd gezien, ...we al gegeten.... Wat een fijne dag.. ..

{ Even voor de goede orde :  we zijn er niet ziek van geweest.}